Babel heeft op 5 oktober de Onze Taal/ANV-Taalboekenprijs in de wacht gesleept! Nadat ik de afgelopen jaren met een ander boek en met dit weblog twee nominaties voor de LOT-prijs niet wist te verzilveren, was het dit keer wel raak. Dagblad Trouw schrijft er dit over.
In de video een korte impressie van de prijsuitreiking. Het volledige juryrapport staat op de Onze Taal-site. Enkele citaten uit recensies staan hier.
Mijn zorgverzekeraar stuurde me een mail, ondertekend door directeur Gijs Rotteveel. Ik snap de goede bedoelingen, maar Gijs jongen, ik heb een paar tips voor u.
De regering van Wales heeft een lettertype laten ontwikkelen, lees ik net, om de identiteit van dit land binnen het Verenigd Koninkrijk te versterken. Het zal niet alleen gebruikt gaan worden voor Welstalige, maar ook voor Engelstalige teksten in Wales, zoals blijkt uit dit voorbeeld (lees door onder het plaatje):
In Ierland en Baskenland, waar overheden eveneens hun best doen om een taal te behouden die slechts door een minderheid van de nationale bevolking wordt gesproken, bestonden zulke identiteitslettertypes al, al worden ze daar volgens mij alleen voor de minderheidstaal in kwestie gebruikt en niet voor de machtige concurrent.
Het bericht herinnerde me eraan dat ik in november 2017 een artikel in Onze Taal heb gepubliceerd over ‘schrift en identiteit’. Ik grijp deze aanleiding aan om dat nu maar eens online te zetten. (Onze Taal-abonnees kunnen het hele themanummer over ‘taal en schrift’ hier teruglezen, inclusief de illustraties, die ik hier niet overneem. ) Trouwens, ook in Babel komt het onderwerp aan bod, daar vooral met betrekking tot India, en ook hier bespreek ik een voorbeeld uit de recente geschiedenis dat in het onderstaande niet aan de orde komt.
Waarom we vastzitten aan het abc
Schrift als uiting van identiteit
Russen hanteren hun cyrillische alfabet, en wij het Latijnse. Waarom? En waarom gebruikt het Perzisch niet het Latijnse schrift, maar het Arabische? Is het koppigheid? Politiek? Of iets anders?
Een vriend van me gebruikte in een mailtje het woord mesrine. Pas toen ik het hardop uitsprak én rekening hield met zijn moedertaal snapte ik het. En toen ik even verder zocht, ontdekte ik: zijn mesrine staat in een lange, eerbiedwaardige traditie!
O ja, als je mijn vrijmivi’s leuk vindt, overweeg dan om even om op de YouTube-pagina op de abonneer-knop te drukken, en eventueel op het belletje dat vervolgens verschijnt.
Binnenkort hoop ik weer buiten te kunnen filmpen (op een plek waar ik afstand kan houden). Komt de beeldkwaliteit erg ten goede…
Ik heb vier woordenboekjes ontvangen. Hoe interessant zijn ze?
Ook basale vaktermen kunnen tot verwarring leiden, zo ontdekte ik na een lezing in Den Haag. Plus: het werkmoment van de week.
Genootschap Onze Taal heeft vandaag onder bovenstaande titel een artikel van Katarzyna Wiercińska op zijn website geplaatst. Ik ben Pools aan het leren én net terug uit Polen, dus het trok mijn aandacht. Ik vestig de jouwe er ook graag op. Komt-ie:
Nederlanders gebruiken bij verzoeken verzachtende woorden als even of misschien, Polen vooral de gebiedende wijs: ‘Snijd het brood.’ Zijn Polen dus directer?
“U moet geld overmaken”, zegt een Poolse klant ongeduldig tegen de ING-medewerker. Die reageert met: “Pardon?” De klant denkt dat de bankmedewerker haar niet verstaan heeft, en dus zegt ze het iets luider: “Maak geld over, alstublieft.” Ze is totaal verbaasd als ze subtiel te horen krijgt dat ze nogal onbeleefd overkomt. “Hoezo onbeleefd? Ik gebruik toch de u-vorm en alstublieft?” Volgens haar zijn het juist de Nederlanders die continu botte en directe vragen stellen. Lees verder op de Onze Taal-site.
