De regering van Wales heeft een lettertype laten ontwikkelen, lees ik net, om de identiteit van dit land binnen het Verenigd Koninkrijk te versterken. Het zal niet alleen gebruikt gaan worden voor Welstalige, maar ook voor Engelstalige teksten in Wales, zoals blijkt uit dit voorbeeld (lees door onder het plaatje):
In Ierland en Baskenland, waar overheden eveneens hun best doen om een taal te behouden die slechts door een minderheid van de nationale bevolking wordt gesproken, bestonden zulke identiteitslettertypes al, al worden ze daar volgens mij alleen voor de minderheidstaal in kwestie gebruikt en niet voor de machtige concurrent.
Het bericht herinnerde me eraan dat ik in november 2017 een artikel in Onze Taal heb gepubliceerd over ‘schrift en identiteit’. Ik grijp deze aanleiding aan om dat nu maar eens online te zetten. (Onze Taal-abonnees kunnen het hele themanummer over ‘taal en schrift’ hier teruglezen, inclusief de illustraties, die ik hier niet overneem. ) Trouwens, ook in Babel komt het onderwerp aan bod, daar vooral met betrekking tot India, en ook hier bespreek ik een voorbeeld uit de recente geschiedenis dat in het onderstaande niet aan de orde komt.
Waarom we vastzitten aan het abc
Schrift als uiting van identiteit
Russen hanteren hun cyrillische alfabet, en wij het Latijnse. Waarom? En waarom gebruikt het Perzisch niet het Latijnse schrift, maar het Arabische? Is het koppigheid? Politiek? Of iets anders?
Lees verder →
Alle goede voornemens ten spijt is het toch weer gebeurd: ik heb een nieuwe taal opgelopen. Terwijl ik eigenlijk nog herstellende was van de vorige.
