Alle goede voornemens ten spijt is het toch weer gebeurd: ik heb een nieuwe taal opgelopen. Terwijl ik eigenlijk nog herstellende was van de vorige.
Die vorige, dat was Vietnamees. Daar had ik me, bij wijze van research voor mijn boek Babel, 2½ jaar lang aan blootgesteld. De ervaring was boeiend, leerzaam en in allerlei opzichten verrijkend, maar de taal onder de knie krijgen? Ho maar. Peuterboeken met veel plaatjes kon ik nog net aan. Maar wat ik uiteindelijk aan gesprekjes kon voeren, mocht geen naam hebben, en zeker niet de naam ‘Vietnamees’. Afgelopen voorjaar wist ik ervan af te komen.
Een half jaar later, eind november, verbleef ik op uitnodiging van mijn Poolse uitgever een week in Warschau en Krakau. Ik vond het er mooi, ik had het erg naar mijn zin met de mensen van de uitgeverij en hun vrienden, en ik ontdekte hoe dichtbij ze eigenlijk wonen: als ik om zeven uur ’s morgens naar Amersfoort Centraal loop, kan ik diezelfde avond nog op Warszawa Centralna of Kraków Główny uitstappen. Zo veel bekoringen verzwakten mijn weerstand, en ik werd toch weer door het studievirus geveld.
Nou staat het Pools bekend als een (voor West-Europeanen) moeilijke taal. Niet zonder reden: het heeft zeven naamvallen, drie woordgeslachten en veel onregelmatigheid in zijn werkwoorden, de woordenschat is grotendeels Slavisch en het onderscheidt twaalf verschillende sisserige klanken die in totaal op zestien manier gespeld worden (in de naam van de stad Szczecin zitten er drie). Ik vind het dan ook enigszins verbijsterend te constateren dat ik na amper zes weken in het Pools al verder ben dan ik in het Vietnamees ooit ben gekomen. Lees verder
Als je boek wordt besproken, moet je als auteur braaf je mond houden. Dat is de richtlijn, en ik hou me daaraan. Wie geschoren wordt, moet stilzitten, zoals het wijze tegeltje zegt. Al bewonderde ik het lef van Marith Iedema, die 
Waarom heb ik Wat je zegt, gaat vanzelf zo gulzig verslonden?
