Een jaar en twee dagen geleden kon ik melden dat dit blog genomineerd was voor de jaarlijkse populariseringsprijs van de LOT (Landelijke Onderzoekschool Taalwetenschap). Een paar weken later moest ik berichten dat-ie aan mijn neus voorbij was gegaan – verslagen door een erg leuk boek.

En nu mag ik dan de blijde tijding verspreiden dat ik opnieuw op de shortlist sta: niet met mijn blog ditmaal, maar met mijn boek Vakantie in eigen taal, waarvan ik al maanden beweer, elders op dit blog, dat het beter is dan het blog.

Dat streelt me buitengewoon. Afgelopen jaar is bijvoorbeeld ook het boek Taal van Sterre Leufkens verschenen, dat alleszins de moeite waard is. Ook kwam Met zoveel woorden. Gids voor trefzeker taalgebruik van Rik Schutz en Ludo Permentier uit – nota bene bij dezelfde uitgever, zie ik nu. (Goed bezig, AUP.) Ik wil daar al weken een recensie over schrijven, want ik vind het echt een heel bruikbare, ambachtelijke aanwinst voor al wie schrijft. De LOT-jury schijnt naast het mijne nog drie boeken te hebben ontvangen, en onder meer zeven artikelen, twee tijdschriften en een iPad-game. Kortom, dat ik mezelf weer in het eremetaal heb geschreven en over een paar weken met een bos bloemen naar huis ga (neem ik maar even aan), verrast me zeer aangenaam.

Maar maak ik kans ook om ditmaal met de prijs te gaan strijken? Ik waag me niet meer aan voorspellingen, want vorig jaar zat ik er grondig naast: niet de MOOC van de Leidse universiteit won, maar het boek van één Leidse wetenschapper. Ditmaal zijn de concurrenten een website over doofheid, doofgewoon.nl, en het radioprogramma De Taalstaat van Frits Spits. Die eerste is een initiatief van maar liefst twee universiteiten (Nijmegen, Utrecht) en drie organisaties. De Taalstaat is van de publieke omroep, die een jaarlijks budget van ruwweg een miljard heeft (een bedrag dat Frits Spits wel moet delen met een aantal collega’s). Ik hoef dit jaar dan wel niet tegen talenbolwerk Leiden op te boksen, maar wel tegen institutionele kolossen.

Hoe dan ook: ik heb dus geen idee. Ik heb één keer zelf meeberaadslaagd (in 2014), en al mag ik natuurlijk niet uit de jury klappen, ik herinner me dat de voorkeuren uiteenliepen en dat geen van de drie genomineerden kansloos was. Een loterij is de LOT-prijs niet; onvoorspelbaar wel.

Ik ga dus op 4 februari weer welgemoed naar de Grote Taaldag (is sowieso leuk – ik ga al jaren), en wie weet met een prijs naar huis. En zo niet: als alles volgens plan verloopt, komt er dit najaar weer een boek van me uit, waarmee ik volgend jaar opnieuw een gooi kan doen. Ik ga gewoon door tot ik hem heb! En daarna trouwens ook.

Ontknoping: de Taalstaat heeft gewonnen.