Trouwe lezers van taaljournalist.nl weten dat ik al meermalen blogjes heb geplaatst onder de kop ‘Zweterige gedachten’. Drie daarvan hebben ook het boek Vakantie in eigen taal gehaald. De rode draad in die serie, als je het zo kunt noemen, is dat het idee voor elk stukje in me opkwam op de sportschool.

Dat ik die reeks nu afsluit is niet omdat ik stop met sporten – zeker niet. De reden is juist dat ik me vanochtend, al sportend, realiseerde dat ik zo langzamerhand de mééste blogjes en de mééste hoofdstukken van mijn boeken wel zo zou kunnen noemen.

Als ik me beperk tot de laatste weken:

• Een maand geleden schreef ik een blogje over het woord koptelefoon.
• Twee weken geleden ontsproot op de sportschool het wilde plan om begin 2018 naar Vietnam te reizen ten behoeve van het boek waar ik aan werk, Babel. (Ik heb inmiddels een vlucht geboekt en accommodatie geregeld.)
• Vorig weekend hoorde ik op de crosstrainer, luisterend naar een audioboek, het onalledaagse Engelse bijvoeglijk naamwoord Jungian (jungiaans) en kwam daardoor op een helder inzicht over het Vietnamees.
• Vandaag schoten me achter mekaar bruikbare antwoorden te binnen op twee vragen rondom Babel waar ik al een poosje over liep te peinzen: hoe begin ik het hoofdstuk over het Frans, en hoe dat over het Perzisch? Wat ik wil vertellen weet ik al maanden, maar een goede invalshoek en openingsalinea zijn essentieel. Die heb ik nu!
• En even later kwam ik al ijzersleurend op het idee om dít blogje te schrijven.

De lijst is veel langer, want ik bezoek de sportschool al een jaar of vijf en vrijwel vanaf het begin heeft het daar in mijn hoofd geborreld en gebruist. Sterker nog, ik weet inmiddels: gebeurt dat niet, dan is mijn dagelijks leven op dat moment óf te uitputtend óf te saai.

Waarom is de sportschool zo inspirerend? Voor een deel komt dat uiteraard doordat sporten ‘je hoofd leegmaakt’. Het bewuste denken komt even op een laag pitje te staan, waardoor je onderbewuste zijn scheppende en probleemoplossende kunsten kan vertonen. Zolang ik ‘echt’ aan het werk ben – aan het schrijven, mailen, lezen of digitaal spijbelen – komt dat onderbewuste zelden boven het rumoer uit.

Maar voor een deel is het ook dat er op mijn favoriete sportschool (ja, ik heb er meer) een prettige sfeer heerst, waardoor ik me er op mijn gemak voel en er graag kom. Sterker nog, de medewerkers geven niet alleen deskundige adviezen, maar sommigen van hen vragen af en toe ‘hoe het met het boek gaat’, en één heeft er een keer een boek van me gekocht. Voor zijn schoonvader, maar toch.

Ik stop dus met het kopje ‘Zweterige gedachten’. Maar in deze laatste stukje blogpost onder die titel wil ik graag de medewerkers van Fysio Sport & Training Amersfoort bedanken: zowel het huidige team als Bastian, Lisa, Rob, Roy, Tessa, Vera en de spinningdocenten.