Al loop ik er doorgaans niet mee te koop, ik heb in feite veel te danken aan De Waarheid. Ik heb weliswaar nooit een abonnement gehad op die krant, noch zelfs maar affiniteit ermee. Maar  dat verandert niets aan het feit dat ik daar mijn allereerste journalistieke artikel heb gepubliceerd.

Ik was destijds lid van een zogeheten solidariteitscomité, dat het Nederlandse publiek op gedreven wijze informeerde over misstanden en ontwikkelingen in Peru. De Waarheid was op dat moment al zo zieltogend dat de redactie niet bij machte was zelf een artikel over dat land bij elkaar te researchen. Om de paar duizend resterende kameraden toch te informeren werd ons comité uitgenodigd om dat te doen. Ter vergadering was ik, ondanks verliefdheid op een comitégenote, alert genoeg om mijn vinger op te steken, en samen met een andere comitégenoot mocht ik een uitvoerig artikel schrijven. Gelukkig maar, want het beviel zo goed dat ik besloot er mijn beroep van te maken. Ik deed een cursus, vond een stageplek en ben sindsdien een blije schrijver. Een rijke beloning.

Ik moet aan die privé-mijlpaal terugdenken omdat vandaag (update: woensdag de 30e) voor het eerst in 29 jaar een artikel van me verschijnt in een medium van enigszins vergelijkbare signatuur: de Noorse Klassekampen (‘De Klassenstrijd’). Die is weliswaar niet meer marxistisch-leninistisch, zoals bij de oprichting in 1969, maar wordt nog altijd geschreven “vanuit een revolutionaire, socialistische grondhouding” (ifra et revolusjonært, sosialistisk grunnsyn). Maar volgens mijn Noorse uitgeefster is hij “zeer invloedrijk onder andere journalisten en de intelligentsia”, en de Noorse vertaalster sprak van “de beste krant van het land”.

Anders gezegd, ik kan me gerust in zijn kolommen vertonen zonder de risee van Noord-Europa te worden. Het mailtje dat ik van de redactie kreeg was gemoedelijk-ironisch van toon; zo’n toon die slecht samengaat met ideologische geestdrijverij. Naar mijn politieke geloofsbrieven werd niet gevraagd.

Enfin, revolutionair of niet, ik sta dus in een Noors dagblad vandaag, met een artikel van bijna duizend woorden over de taal van het land. Da’s prettig, want niet toevallig is ook de Noorse editie van mijn boek Lingo net uit, en dan is zo’n stuk in één moeite een gratis advertentie.

Free publicity dankzij ‘De Klassenstrijd’: een heel verschil met dat artikel voor De Waarheid destijds, want daarmee had ik geen ander belang op het oog dan dat van Peru. Anderzijds: met dit stuk verkoop ik hoogstens een paar boeken extra; aan dat stuk toen heb ik een loopbaan overgehouden.

***

Mijn Engelse origineel en de Noorse publicatie zijn hier te vinden.