Ik snap signeren niet. Althans, ik dacht dat ik het snapte, maar mijn idee blijkt niet te kloppen. Als lezers een auteur erg bewonderen, vermoedde ik, vinden ze hun boek nog waardevoller als hij (of zij natuurlijk) er iets persoonlijk in gezet heeft: zijn naam, of misschien zelfs iets wat met een merkwaardig woord een ‘opdracht’ heet. Net zoals sporthelden en filmsterren dat vaak gevraagd wordt om te doen op foto’s, cd-hoezen of lichaamsdelen.

Maar zo zit het niet.

Nu ik zelf voor het eerst sinds een hele tijd weer eens een boek heb uitgebracht, krijg ook ik soms verzoeken om een exemplaar te signeren. Nu zou het natuurlijk kunnen dat er mensen zijn die, zonder dat ik dat weet, mijn werk bewonderen en op grond daarvan zelfs mij – ja, ik heb aanwijzingen dat zulke mensen er zijn. Alleen, dat zijn niet de personen die me om een krabbel op het titelblad vragen.

Degenen die wel langs hun neus weg zeggen: “Goh, zou je het misschien ook willen signeren?” – en zonder ironie, want als ik beleefd lach en het zo onopvallend mogelijk achterwege laat, gaan ze aandringen – dat zijn mensen uit mijn directe sociale omgeving. Mensen die ik dit jaar nog vaker ga zien, mensen die een aantal van mijn onhebbelijkheden kennen, mensen die weten dat ik werkend aan dat boek af en toe minder sociaal gedrag vertoonde, mensen kortom die weinig reden hebben om mij meer te bewonderen dan pakweg zichzelf, mijn hoogstaande vriendin of bekende individuen die bijzondere en nuttige prestaties hebben geleverd. En dat zullen ze ook wel niet doen. Maar waarom staan ze dan toch op die signatuur? (En ze krijgen hem ook, hoor, want ik wil dolgraag dat ze mijn boek inderdaad kopen. Niets menselijks is mij immers vreemd.)

Misschien is het gewoon iets in mijn karakter waardoor ik het niet snap. Ik heb wel eens een werkelijk fantastische cd gekocht van een kennis (Truth be told van Leine), en ik heb wel eens een tijd staan praten met een van mijn culturele helden, Maarten van Roozendaal. Met de door mij hoog gewaardeerde taalkundige en schrijver Guy Deutscher wissel ik heel af en toe wat mailtjes uit. Maar een gesigneerd album of boek vragen – ik kom zelfs niet op het idee. Ik heb ook wel eens een tweedehandsje gekocht waar een signatuur van de auteur in bleek te staan. Het stoorde me nog net niet dat er in het boek gekliederd was, maar dat was het dan ook wel. En zou ik wél radslagen hebben gemaakt als het niet de relatief obscure Brian Clegg was geweest, maar een coryfee als David Crystal, Steven Pinker of – stel je voor! – Noam Chomsky? Ik betwijfel het ten zeerste, en niet alleen bij gebrek aan lenigheid.

Kortom: wat mankeer ik? Of beter gezegd, want dit is een onoprechte, kokette vraag die ik beter kan vervangen door wat ik echt wil weten: wat is de charme van de handtekening? En welke mij ontbrekende eigenschap heb je nodig om die op waarde te schatten?

****

Deze blogpost is eerder verschenen, en door lezers becommentarieerd, in het digitale tijdschrift Neder-L.