Een tijdje terug heb ik een lezing gegeven voor een zaal met een paar honderd polyglotten – je zou het een poly-polyglottenpubliek kunnen noemen. Verrassend veel Britten en Amerikanen, voor wie de conferentie wel een soort lotgenotencontact leek. Thuis zijn ze een beetje raar.

Plaats van samenkomst was Thessaloniki (klemtoon op de voorlaatste lettergreep, weet ik nu). Een toepasselijke plaats natuurlijk, want polyglot is een woord van Griekse herkomst, van polys ‘veel’ en glôssa ‘tong’.  Ik heb er trouwens ook nog glôssa besteld en gegeten: tong als vis (hierboven afgebeeld) blijkt in het Grieks ook zo te heten.

Op de conferentie was een enkeling tweetalig, maar ik geloof dat ik daar met mijn vijf à zes tamelijk onderin het spectrum zat. Meer dan eens schakelde iemand met wie ik stond te praten onverhoeds over op Nederlands, zodra hij hoorde dat ik dat in mijn dagelijks leven spreek. Ze beheersten die taal doorgaans aardig, maar op een manier waar kraak noch smaak aan zat. Wel heb ik meermalen het ‘patatje oorlog’ voorbij horen komen. Dat vinden vreemdelingen leuk.

Toch was zelfs in dat broeinest van veeltaligheid het Engels de lingua franca. Dat is dus ook de taal van mijn lezing, die overigens gebaseerd is op een paar hoofdstukken uit Taaltoerisme/Lingo.