Dit blog is een drammer.

Als taaljournalist.wordpress.com geen nieuwe kopij krijgt, gaat ie mokken. Dat ik in gebreke blijf (alsof ik niets anders te doen heb!). Dat mijn abonnees tekortkomen (alsof ik harde beloftes heb gedaan, en jullie me daaraan komen houden!). Dat de bezoekersaantallen teruglopen (alsof dat iets wezenlijks betekent!). Hij dreint en zeurt en zanikt, hij trekt aan mijn mouw, hij lijkt welhaast te vergelen en te verpulveren, net zolang tot ik weer een stukje poost¹. Meestal doe ik dat trouwens al veel eerder, om het gepiep voor te zijn. Én natuurlijk omdat ik graag blog. Dat ook.

Dit blog is een imperialist.

Want zijn gejengel gaat ten koste van zijn oudere conculega, mijn ‘eigenlijke’ website. Eerst heeft ie het al voor elkaar gekregen dat de url taaljournalist.nl naar hém, het blog, verwees, en niet langer naar die site. En vanmorgen ontdekte ik dat de site (die ik moet bijwerken in html, en dat kan het handigste op één bepaalde computer, en… enfin, gedoe) flink achterliep. Hoe flink? Het was daar nog prachtig weer, laat ik het daarop houden. En op één of twee pagina’s lag de sneeuw van vorig jaar zelfs nog. (Het is nu grotendeels bijgewerkt hoor.)

Die achterstand komt puur doordat de website veel minder op mijn gemoed werkt. Er staan geen datums bij de teksten, hij geeft geen commentaren van lezers door en ik kan minder makkelijk en snel zien hoeveel bezoek ik er heb gehad. Hij is welbeschouwd gewoon te bescheiden.

Hoewel ik bescheidenheid in het algemeen waardeer, moest ik daar in dit geval misschien toch maar eens conclusies uit gaan trekken. Misschien moest ik die ouderwetse html-site maar eens opdoeken en de informatie die erop staat in mijn blog integreren. Binnenkort, als ik tijd heb. Of realistischer: in de kerstvakantie, als ik echt tijd heb, misschien. Want drammerige imperialist of niet, dit blog is toch mijn favoriete eigen plek op internet geworden.

Dit blog is een woning.

****

¹ ‘Post’, met één o? Kom op zeg, ik gooi het niet in een brievenbus.